Nga Arjan Nika: Kokëmëdhenjtë!…

Kokëmëdhenjtë.
Në lagjen tonë unë dhe Radi ishim më kokëmëdhenjtë po nuk binin poshtë dhe disa të tjerë si Rizai më pas dhe Niku i vogli i Stratëve nuk ishte keq me kokën bile unë habitesha si ja mbante qafa e hollë atë alamet koke.
Për mua tregonin një histori në plazhin e Semanit kur unë kisha humbur dhe pas kërkimeve të gjata deri në muzgë më gjeti Petrit Xhafa duke mbledhur guacka. Pasi më solli tek “shtabi” i kërkimit që kryesohej nga im atë deklaroi: E dallova vetëm nga koka.
Unë mbaj mend vetëm nënën time që më përkëdhelte dhe më puthte duke qarë se do ketë qenë hera e fundit që më ka puthur se ajo as tani në pleqërin e saj fisnike nuk të puth por të përqafon dhe të shikon me ca sy adhurues sa më habit sa herë e takoj. Por nofka kokëmadh nuk qëndroj gjatë se Laja shoku im i fillores deri në tetëvjeçare ma ngjiti nofkën “Dhjaku” që edhe kjo ngeli e përdorëshme në një rreth të ngushtë se më vonë lagja më dukej shumë e vogël dhe unë zgjerova njohjen dhe nuk rrija më me shokët e vegjëlisë.
Emri im i vërtetë është Arianit Nikaj por unë e mbaj në perdorim Arian sepse kështu jam mësuar nga shokët e lagjes, sepse në shkollë dhe punë më njohin për Arianit sepse nga regjistri dhe nga firmat që firmos përherë Arianit.
Në zbor nuk e tregoja kurrë numrin e kapeles se jo vetëm që mezi gjeja ndonjë që më rrinte në majë të kokës por edhe për atë më vinte zor ta tregoja po sikur ta merrnin vesh që sa e kish në realitet sepse permasat e kokës time nuk duken reale sepse e kam të zgjatur nga prapa oksipetali. Tani porosit kapele me numër 61 sa përmasat e belit të miseve. Kur shoh ndonjë kokëmadh e shikoj me syrin solidarizues të antarit të grupit , më ka ngel nga fëminija.
Intelegjenca varet nga rrudhat thonë nuk varet nga madhësia e trurit por dhe ata të deklaruarit budallenj me kokë të madhe se çkanë diçka mistike.