STINET E JETES
Mosha rend si kalë i harbuar
Në lëndinat e stinëve njerëzore
E ndjej se stinën e ftohtë kam filluar,
Retë pamëshirëshme hedhin flokë bore.
E ndiej erozionin e stinës së beftë
Tek gërryen gjithshka qe gjen zbuluar,
Sinjale alarmi ajo derdh si rrufetë
Herë në organe, herë në këmbë e duar.
Më kot pret me padurim moj stinë e ftohtë
Mendon se do dorëzohem kaq lehtë,
Hidh sa të duash dëborë mbi flokë
Dhe rrudhat brazda mi bëj po munde.
Se dhe në stinët e tjera të jetës
Kam kaluar dimra të vështirë,
Por me zjarrin e dashurisë njerëzore
Akullnajat tuaja kam mundur me shkrirë.
Aspak s’të kam frikë o dimër i jetës
Me të gjithë gurët që lëviz, s’më mund,
S’jam nga ata që thjeshtë kurajë i jap vehtes;
Denjësisht të pres qëndrestar gjer në fund.
