Nga Eva Gjoni: E dua fundin!…

E dua fundin …
Kishte vite që jetonin lagë njëri tjetrit . Në bisedat e tyre ndihej largësia . Ajo i thoshte gjithmonë :
-Më mungon e përditshmja jote, kjo më bën të njoh pak …
-Ti më njeh shumë mirë – i thoshte ai
Po, po të njoh si të njohin me mijëra të tjerë, por e përditshmja është si skeleti për trupin, mbi të vendosen të gjitha . Më duket vetja sikur jemi dy personazhe në libra te ndryshëm që adhurojnë njëri tjertrin nga larg, por ata janë
pjese e librit te tyre me pesonazhe të tjere .Librat sa do pranë ti mbash në një bibliotekë, janë thjesht objekte më vete. Personazhet nuk mund të shkëputen nga zinxhiri i rrjeshtave me të cilen janë lidhur, nuk mund të takohen. Ai që shkruajti librat i vendosi të ndare. Përse ? Ja që kështu deshte … Mendimeve të tyre nuk u vuri zinxhirë ato për dreq ja u la të lira të shkonin e të vërtiteshin ndër libra te tjere, të takoheshin e të përplaseshin me mendime të tjera . E mendimet nuk kishin jete, ato ishin të përjetshme . Fjala jete do te thotë, limit, kufizim, fund…
Keshtu e shikoj unë veten si personazh – i tha dhe vazhdoj :
Unë e dua jeten se eshte e fundme, si mund të duroja pafundësinë, është dënim i madh . Nuk do e doja kohen- jetë, nuk do e jetoja si e jetoj. Edhe dashuria do më rëndonte ta kisha përjetësisht, nuk do kisha drithërimin e humbjes, dëshirën për ta pasur, zotëruar, jetuar , ndjerë . Çdo gjë merr vlere se ka një fund . Si mund të ndjesh në pafundesi , kur nuk njeh si është të mos ndjesh, të jesh akull. Si mund të dashurosh diçka që nuk vdes, qe nuk ka fund për ta pasur . Vlera e jetës është se ke një kohë që te është dhëne, brenda saj me etje dhe rrëmbim duhet ti jetosh të gjitha, se koha jote mbaron shpejt. Zoti diti çfarë bëri me ne njërzit, na bekojë me Jeten, dhurata më e bukur, na dha mundësinë ta shijojmë . Jo thjeshtë ta kemi . Pafundesia është vete vdekja, ajo nuk ndalet kurrë .
Dua të përditshmen tënde, atë jetën që ka një fund, ajo je ti ! Si mund të dua vetëm mendimet, ato janë apstrakte nuk mund ti prek, ato janë kohë nuk mund ti shohësh, nuk mund t’i ndalësh.Ato do jenë dhe mbasi nuk do jem më unë.Ato do më braktisin do ngjithen lart, ndërsa unë do jem pjesë e ketij planeti, e tokës – dhe të tij, do humbas në të dhe kthehem në asgjë. Jeta eshte me mua, në çdo minut, ore, ditë, jam bashkë me të, në rrugëtimin tim, unë dhe ajo. Këto që kanë fund, këto që ikin dhe nuk kthehen këto i dua marrëzisht. Perjetësine e mendimeve falja kujdo , këto të voglat që mbarojnë dhe nuk mund ti kesh me, jepmi mua ! Unë jam pjesë e gjërave që kanë fund !
Eva Gjoni