Të mbahesh pas një shkopi jo gjithmonë është e lehtë ,por ama nëse të jep forcë,është e domosdoshme.
Këtë e provova kur pësova një aksident 1 vit e gjysëm më parë,dhe m’u desh ta përdorja shkopin ,por vetëm për njëfarë kohe.
Imagjinoni moshën e tretë,sidomos në këtë periudhë të vështirë veçanërisht për ta.
Për shkak të izolimit total (si rrjedhojë e masave për mospërhapjen e Koronavirusit),të rënë nga ana emocionale shoqëruar edhe me frikën e prekjes nga virusi (sidomos për shkak të delikatesës së ju ju moshës),brenda tyre dëshira e madhe për të jetuar ndoshta është venitur pak,aq sa s’gjejnë forcën e duhur për t’u mbajtur pas shkopit,kësaj gjëje kaq të paçmueshme që të bëhet “mik” në kufizime fizike.
Në pak sekonda u përpoqa të vë veten në vendin e tyre: Ndjeva Empati.
Ndërkohë që dhimbja e tyre ishte në zemrën time,kuptova që me anë të:
*RESPEKTIT- -(t’ua shprehim me fjalë të menduara mirë)
*DASHAMIRËSISË- -(nëse ua shfaqim me merak nga zemra)
*NDIHMËS PRAKTIKE- -(t’ua dhurojmë me gatishmëri e pa interes)
…pra,mund të bëhemi në njëfarë mënyre “shkop” figurativ për ta,që të rigjejnë forcën
e duhur për t’u rimbajtur pas shkopit të mirfilltë që i ndihmon në vazhdimësinë e jetës;një Jetë kjo ,në të cilën shpeshherë janë “shkurajuar por nuk janë dorëzuar”!
( 2 pikturat janë realizuar nga djali im M.)
“I moshuari në park”/ “Duart e një të moshuari”
