.
Udhëtimi i radhës i grupit tonë ishte drejt Çorrushit.
Më parë pyetëm se cili ishte fshati që na mundësonte, përveçse aventurës dhe kënaqësisë së ecjes me ngjitje, edhe përvojën unike të të vizituarit nga afër të objekteve historike, trashëgimisë kulturore dhe natyrore, stilit të jetesës së vendasve dhe peizazheve mahnitëse. Të parin Ardian Koci, drejtorin e Zonave të Mbrojtura të Qarkut Fier.
Na sugjeruan Çorrushin, një fshat i njohur në zonën e Mallakastrës për bukurinë natyrore dhe historitë njerezore. E zgjodhëm pa një pa dy dhe morëm rrugën nacionale Fier-Tepelenë.
Përtej Bejarit, morëm në të djathtë të rrugës Fier Tepelenë dhe u futëm në Malas. Një rrugë çakulli na çoi në majën më të lartë të fshatit, tek antenat, ku peizazhet ishin befasuese. Nën këmbët tona ndodheshin gjerë e gjatë, me një pamje spektakolare gjithë fshatrat e Tepelenës, në kufi me zonën e Çorrushit, vendosur në lugine. Vazhduam rrugën e tatëpjetë, dhe jo vetëm, që të çonte në fshatin Çorrush.
Ndalesën e parë e bëmë tek shtëpia e ish kryeministrit të parë shqiptar dhe më jetëgjati, Mehmet Shehut, se cilës i kishin mbetur vetëm muret e rrënuara dhe hija e rëndë e historisë të se zotit. Në fakt, këtë ndërtesë na e sugjeruan për ta vizituar të gjithë sa pyetëm. Fatkeqësisht, nga gjithë ajo shtepi e stërmadhe dhe histori, kishin mbetur vetëm muret dhe një man i madh. Për të nuk kujdesej askush!
Më tej u drejtuam drejt qendrës së fshatit, pak njerëz ndeshëm. Tek hija e shkollës parkuam makinat dhe u drejtuam në këmbë drejt luginës së Vjosës. Rrugës si shteg natyror ndeshëm rrallë njerëz, ndërsa tek shtëpitë nuk pipëtinte njeri. Syri na kapi shtëpi karakteristike, ndërtuar me gurë, por edhe vila të reja.
Afër luginës së Vjosës na u shfaq një pamje e pafundme panoramike. Vjosa e kishte bërë për vete gjithë zonën përreth duke i shtruar kodrat në fusha.
Pamje paqësore, spektakolare, aromë ndjellëse dhe madhështore lugina e Vjosës! Tek rrapenjte e Vrugut u ulëm dhe shijuan për gati një orë zhurmën e Vjosës, madhështinë, gurgullimat e saj dhe hijen relaksuese të rrapenjve të shpallur trashëgimi natyrore.
Pasi lamë Vjosën u nisem përsëri në këmbë për nga qendra e fshatit. Qëndruam rreth 30 minuta tek lokali i vetëm i fshatit sa u çlodhëm dhe u nisem me makina në drejtimin tjetër të Çorrushit që të çonte të liqeni i Çorrushit. Liqeni kishte shtrirje të madhe, mbushur plot me ujë dhe peshq të mëdhenj.
Pasi shijuam liqenin u nisëm rrugës së fshatit që të nxirrte afër Bejarit. Kodrat e veshura me gjelbërim dhe ullinj nga të gjitha anët na bën të na ngelte koka pas.
Ndalesën e fundit e bëmë në rrapin e Drizarit, një rrap madhështor, rreth 400 vjeçar, shpallur monument natyre. Aty shijuam të gjithë së bashku një dhallë të paparë të bërë me dybek, të ftohtë e me kripë e me një aromë dhie që të kënaqte xhanin.
Të kënaqur nga Çorrushi, me peizazhet natyrore dhe historitë e shumta njerëzore të atij fshati mallakastriot, u kthyem në Fier me një eksperiencë tjetër unike udhëtimesh.
