Shkruan: Vilma Dule
S’ka data që shënojnë jetën tonë, një numër i thjeshtë ose një ditë është e ngarkuar me një kuptim të keq ose të bukur bazuar në atë që na solli ose fatkeqësisht ndonjëherë që na largoi.
27 gushti ka qenë ditë zie për mua këto vitet e fundit, në fakt edhe këtë vit po bie shi (rastësi?!).
Më 27 gusht 2013 në Tiranë u sulmova me acid për arsye profesionale. Unë (E di që shumica e njerëzve thjesht pyesin veten por pse! ), sepse isha grua dhe sepse kisha fuqinë që meshkujt e vegjël dhe narcizistë donin me çdo kusht (sikur me të drejtë të kishin të drejtë për këtë vetëm sepse kishin lindur burra) edhe me koston që të më hiqnin buzëqeshjen, fytyrën, identitetin tim… lënduan brenda, shkrijnë temperamentin tim siç u përpoqën të shkrinin lëkurën time me acid.
Një pjesë e imja vdiq më 27 gusht 2013, dhe ndërsa ti vajton një të vdekur, për 8 vitet e ardhshme çdo 27 gusht qaja kujtimin për veten, për jetën që kisha humbur dhe për zgjuarsinë që ma morën.
Rindërtova fytyrën time, jetën time dhe qepja shpirtin tim si një enigmë… por sa gra si unë e bëjnë? Sa gra kanë “fat” që i mbijetojnë dhunës?
Pse e themi të gjithë; me ligje që nuk na mbrojnë dhe pa rrjet mbështetës për viktimat. Mbijetesa jonë (qoftë në Itali, Shqipëri) ose diku tjetër) dhe tani është bërë çështje FATI.
Pra, edhe sot qaj pak, me lotët e fundit që më kanë mbetur nga ajo 26 vjeçarja që u dogj me acid, “se po e kërkonte”, sepse “kush e di çfarë bëri”, sepse “askush nuk të pëlqen fare”.
Vajtoj për atë vajzë, një nga shumë, që për ty nuk do të kishte pasur kurrë emër nëse nuk do të kishte mbijetuar.
Por unë jam GJALLË dhe jam Vilma Dule.
Jam një e mbijetuar, një luftetare dhe pas 9 vitesh i premtoj vetes që ky do jetë viti i fundit që qaj por jo i fundit që do flas për historinë time dhe kundër dhunës ndaj grave.
Jetë të gjatë luftëtarët e mi.
Kokën lart dhe zemrën hapur, gjithmonë.
