Ai dashuroi një grua tjetër
I.
Ai dashuroi një grua tjetër.
Ish e hollë,
e bukur,
e ëmbël,
as që doja t’ia shihja bukurinë grabitqare.
Isha bërë tri magjistricat e Makbethit në një, parashikim humbjeje,
trishtim i trazuar,
zambak purpur,
lumë që ecte mbrapsht në rrotullim,
qiell nën shi.
Isha mbjellë dëshpërim thellësisë sime.
Virgjilin tim s’e shihja asgjëkund.
Desha të vdes, por nuk kisha kohë;
më ndanin nga jeta male me pamundësi,
unë në fundin e gjësë,
në të thellën e humbjes
trëndafilat e mi të bardhë
rrëzuar përtokë,
ku loti mbytej pështymës së vet.
II.
Aromë gruaje tjetër
mban kjo shtëpi,
aroma ime trembur gjer në asht,
strukur pas perdes së tronditur
në dhomën e gjumit,
emri im shtrirë nën tapetin vajtues të këmbëve,
në ajër bukuria e shëmtuar e saj.
E shihja me gjuhë përvëluese pikëllimi,
pastaj e injoroja dukshëm,
s’e takoja me sy,
desha të fitoja së paku në diçka.
III.
Pastaj,
shpejt e shpejt e mblodha veten tok,
i futa lotët në vazon e luleve,
të mos më pengonin,
e u nisa të kërkoja gjurmët e ngrohta të saj.
Doja t’i nxirrja dhunshëm nga aty;
çarçafët e rinj buzëqeshnin mbi krevat
si petale të sapoçelura.
Ajo ish e bukur,
e hollë,
e ëmbël…
O Zot,
sa dëshirë kisha t’ia zhubravisja atë bukuri,
siç po bëja me çarçafët!
IV.
Pastaj hyja e dilja:
në dhomë, nën dhomë,
në krevat, poshtë krevatit,
mbi lëkurë, nën lëkurë.
Hyja e dilja,
hyja e dilja në sytë e burrit tim;
e dola
e dëbuar nga vështrimi i tij,
atje brenda ajo;
ndërroja vend,
hyja të dilja më poshtë,
në zemrën e tij,
e dola
e ngrirë si kallkan.
Atje brenda s’kish gjak.
Dola
e u fsheha
poshtë xhepit të këmishës së tim shoqi,
në pritje të një buzëqeshjeje ftuese;
këmisha u hoq e u hodh shkujdesur.
Dola me vrap,
pastaj nxitova të hyja
në shtratin e ngrohtë të ëndrrës së tij;
aty takonim vështrimet,
bashkonim ftohtësitë,
lidhnim dëshirën për ta vrarë njëri-tjetrin,
pastaj dilnim;
në fakt
unë
dilja
e dëbuar.
Pastaj,
hyja tejepërtej dhimbjes;
tek e vetmja mbetesha brenda,
s’më dëboi kurrë.
Pastaj ecja
futur poshtë gjurmës së tij nëpër parket,
fill pas tij,
në çdo gjurmë.
V.
Teksa vrapoja sa andej-këndej,
një çast ma prishi mendjen një melodi;
vinte nga dhoma e gjumit,
ish zëri i saj si sirenat e Odiseut,
nxitova hapat ta mbyllja derën
të mos i vinte ajo muzikë tim burri,
por ai kish hyrë në vrimën e çelësit
para meje,
përherë një hap pas tij unë.
Në dhomën e gjumit
ishin përmbysur sirtarët si shpirti im,
teshat ishin hedhur shpërndarë
si mendja ime këto ditë,
këmishat qëndronin varur në këmbë,
me ngjyra të ndezura si dashuria ime për të,
poshtë krevatit mbledhur top çorapet e tij;
mbanin erë të rëndë,
si etja ime për ta vrarë atë grua.
Mbi raft vendosur disa libra,
mbi ta “Epi i Gilgameshit”.
O Zot,
po kërkonte përjetësinë
tani që gjeti atë!
Nga libri “Lulet e egra”, 2017
