Short story
Do kishte bërë ndonja 20 e kusur vite burg dhe ma kishte prezantuar një miku im, që në momentin që më lindi ideja ta ndihmoja dhe ai kishte përfunduar në burg, kohë e rënduar dhe unë sapo isha emëruar Drejtor . Isha veç 35 vjeç dhe mendoja veç të bëja mirë jo vetëm me ata që punoja por të tregohesha dhe solidarë me ata që fati, ose jeta i kishte ndëshkuar.
Firmat piramidale po binin një, pas një.
Një prej tenderave me tenderim të drejtpërdrejt ja rekomandova ish të burgosurit politikë, që si unë ishte edhe ai inxhinjer që kishte mbaruar në Leningrad (sot San Petërburg) kishim një nevojë urgjente për ca materiale që mund të gjendeshin vetëm në Rumani fondi nuk ishte ndonjë kushedi se çfarë dhe biznesmenët e tjerë nuk lëviznin as gishtin, për aq fitim. por unë gjeta njeriun që do ta bënte me dëshirë dhe ndihmoja dikë që kishte vërtetë nevojë.
E realizoj. Kishte ardhur përpara vitit të ri 1997 në shtëpinë time për vizitë për të më falenderuar si një nga paktët që i kishin ndihmuar në jetë edhe nga ana e gruas së tij ruse që kishte hequr të zitë e ullirit ndofta më shumë se ai në burg.
Im atë kishte ardhur në shtëpinë time si gjithmon për ta kaluar vitin e ri bashkë sipas një rituali që nuk ndryshojë kurrë.
I rehatuar në kolltuk e pyeti mirë e mirë të persekutuarin politikë për familjen dhe shëndetin dhe befas e pyeti:
E ke marr pashaportën Ruse? Si lëviz, me pashaportë shqiptare? Nuk duhen viza?
Unë shtanga çfarë ishin këto pyetje? Nuk ishin normale.
Im atë sikur e kuptoi habinë time dhe vazhdojë:
Sepse ti ke qenë agjent i KGB apo jo ?
Unë ta kam parë dosjen.
Si për habinë time që u bë shokuese inxhinjeri pohoj thjesht.
Po kam qenë! Por po ma vonojnë pashaportën!
Do të jetosh në Rusi apo këtu, – e pyeti im atë.
Nuk e kam vendosur akoma, vendi nga ku është gruaja ime bën shumë ftohtë dhe ajo nuk do të kthehet, do të jetë afër fëmijëve dhe ata i kam në Greqi.
Mua më ngeli një kohë të madhe mendja tek kjo ngjarje.
Përse im atë nuk më kishte thënë më parë sepse ai ishte në dijeni që po e ndihmoja? Përse zgjodhi të ma thoshte në sytë e tij, ai e dinte që unë e besoja verbërisht. Edhe sot çuditem me qetësinë që ja tha im atë si dhe me qetësin që ai e pranoj.
Kur e pyeta babanë se përse nuk më kishte thënë.
Ai mu përgjigjë: – Bota e errët të errëson gjykimin, jam i bindur që nuk do ta ndihmoje!
Nuk e di. – ju përgjigja, pastaj shtova, pasi u mendova pak.
⁃ Do ta ndihmoja, unë jam djali jot!
I ndriti gjithë fytyra.
