“Ajër i Zi mbi Shpresat e Bardha”
Nga vendi që lindi arsimtarët e parë, ku historia u shkrua me guxim dhe dije, sot ngrihen vetëm tymra. Në periferi të Elbasanit, landfildi digjet prej ditësh tashmë, si një vullkan toksik që çliron helme e gazra në ajër, ndërsa qyteti hesht. Shumë portale guxuan duke vendosur tituj si: “Goditet Elbasani me raketë nga Irani, ishin dhënë kordinata të gabuara, raketa godet landfild-in e Elbasanit etj”, shaka pa kripë. Po e thithim ngadalë, çdo natë, çdo mëngjes. Pa thirrje, pa bujë, pa protestë, dozë pas doze, po përpijmë një vdekje të heshtur.
A është ky qyteti i një populli që ka bërë histori?
A është ky Elbasani që dikur mbushte amfiteatro me publik, brohoritje dhe ide?
Sot, ky popull, që dikur ngrihej për një fjalë, për një padrejtësi, nuk ngrihet as për mushkëritë e fëmijëve të vet.
Në qendër pihet kafe, flitet për motin, tregohen barsaleta me Nastradin, përgojohen të tjeret, ndërsa vetëm pak kilometra më tej, pasqyrohet një realitet tjeter, “landfildi” digjet si një furrnaltë ku ajri ndotet, toksifikohet…. Tymra të zinj, të rëndë, përplasen mbi çatitë tona, hyjnë nën rrobat e varura, ulen në tavolinat tona. Dhe nuk është vetem era që i sjell, por është indiferenca që i lejon.
Landfildi digjet po bashkë me të digjen:
Mushkëritë e të moshuarve, shëndeti i fëmijëve tanë, toka që mbjellim, uji që pimë, dhe heshtja jonë. Ky nuk është më një problem i një lagjeje, i një qyteti por është një krim mjedisor që po na prek të gjithëve. Ajri nuk njeh kufij lagjesh e qytetesh, ai shkon kudo, në çdo dritare, në çdo dhomë gjumi, në çdo bark fëmije që ende s’di të flasë, por që nesër do të pyesë: “Çfarë bëtë kur po helmohesha çdo ditë?”
Po ku është zëri i Elbasanit?
Ku janë qytetarët? Mësuesit? Studentët? Shkrimtarët? Mjekët? Ku janë ata që dikur e ngritën këtë qytet me dije dhe ndershmëri?
Si mund të heshtë një qytet i tërë përballë një krimi kaq të dukshëm?
A jemi lodhur nga lufta? Apo po mësohemi me vdekjen, derisa ajo të mos na prekë më si diçka e jashtme, por të bëhet pjesë e frymës sonë?
Zgjohu Elbasan prej gjumit zgjohu…
Jo për të bërë politikë, jo për t’u dukur në lajme, por për: të mbrojtur jetën, ajrin që thithim, fëmijët, veten, sepse kur fryma mbytet, heshtja s’është më një zgjedhje, por një dorëzim.
Nëse sot nuk ngrihesh për mushkëritë e tua, nesër s’do kesh më as zë për të protestuar…
Elbasani nuk është tym, nuk është helm. Elbasani është frymë, është dritë, është zë, është djep i dijes.
Dhe ky zë duhet të zgjohet, Sot dhe Tani, sa nuk është shumë vonë.
