Lirikë dhimbjeje
Ditë e zakonshme,
violinat flenë për vetëm pak minuta,
deri në ahengun e radhës.
Janë violinat e dhimbjes,
që nisin të bien sapo dëgjojnë
britma fantazmash brenda trupave njerëzorë.
E, kur nisin të bien,
errësira mbetet pezull mbi qytet,
pastaj, në dy gjysma, zgjatet drita
dhe griset tek e tërheqin
e shtyjnë,
e shqyejnë…
dhe hije të njohura i kalojnë mespërmes
deri te gria e pabashkimit me vetveten.
Ditë e zakonshme,
edhe sot, si çdo ditë tjetër,
e velëm njëri – tjetrin duke i bërë qejfin,
u dehëm nga dashuria nëpër letra elektronike,
e dendëm botën me heronj…
Si zakonisht,
merimangat po i ngrenë foletë në sy njerëzish,
me miliona zgavra të pushtuara,
aty luhet, edhe luftrash, edhe shtirjesh,
hipokrizish klasike e moderne,
se sytë vrasin e puthin e të çojnë në kryq,
e kur shfaqen tinëz,
shalojnë ç’të gjejnë…
Me të vërtetë, një ditë fare e zakonshme,
në mbrëmje, gratë e martuara do flenë sërish me hijet,
se burrat i humbën zgjatimet nëpër beteja urbane…
Dhe vaji mbi botë,
dhe yjet rrjedhin të lodhur, një nga një,
dhe dielli bie pas mali…