Nga Eva Vatoci: Nuk do i harroj kurrë sytë e saj!..

Isha duke ecur në rrugë dhe vura re një zonjushë që po më shihte me shumë inat. I buzëqesha sikur ta kisha mike zemre prej një jete. Nuk do ti harroj kurrë sytë e saj! Në jetë nuk kisha parë te ravijezohej aq bukur habia. E dija që në fakt inati nuk ishte për mua! Ishte bota e saj e brendshme që ulëriste shpëtim. E ngaqë njeriu e ka të veështirë të shpëtojë veten, zgjedh të urreje Botën!…
Gjithë të mirat me bekimin tim të përhershëm:- siç keni zemrën u’a bëftë jetën Zoti!..