Shenjtorja Nënë Tereza Engjëlli unik që Zoti i’a dhuroj njerëzimit!
Lapsi në dorën e Zotit.
Shënjtorja që me dashuri pushtoj qiejt.
Më 16-të tetor 1979, kur bota u lajmërua, jo pa sensacion, se një misionare në Kalkutë do të merrte çmimin Nobel që u konkretizua me 10 dhjetor të atij viti, biografë e gazetarë u turrën të rrëmonin në biografinë e kësaj gruaje të brishtë e të çuditshme.
Fjalëpak, por e saktë dhe e vendosur në atë që thoshte, ajo iu përgjigj medias botërore:
“Nga gjaku dhe prejardhja jam shqiptare.
Kam shtetësi indiane.
Jam murgeshë katolike.
Nga prirja i përkas gjithë botës…
“Me zemër i përkas plotësisht zemrës së Jezusit”.
Ishte Nënë Tereza, që si rrufe në qiell shendriti mbi errësirën që asokohe kishte kapluar Shqipërinë, vendin e izoluar e të harruar të shqiponjave.
Dhe ja, kjo grua e vogël na e rikthen edhe njëherë si komb atë emër të madh që patëm latuar në shekuj me perandorët Dioklician, Kostandin, Justinian apo me Skënderbeun.
“Një grua vertet e vogël me trup, por që “s’ka asgjë të vogël në qenien e saj”, do ta përshkruante Indira Gandi.
Nga madhështia e dashuria e saj, ajo do t’i jepte gjithë globit nga Kalkuta në Irlandë, nga Venezuela në SHBA, por dhe vendit tonë do t’i dhuronte më shumë nga të gjithë:
Qenien e gjakut që i rridhte në damarë, atë shqiptar.
Ne ishim kombi i braktisur nga njerëzia, liria dhe nga Zoti.
Ishim kombi i dënuar të përjetonim copëtimin e robnimin kush prej sistemeve ekstratotalitare e kush prej dhunës shovene.
Dhe ja, një fat në buzëvarur, një qiri shkëlqimtar që ndriçonte fundin e tunelit të destinit fatal shqiptar:
Nënë Tereza, me dy fjalë për origjinën e saj arbënore e me një foto të vitit 1925, kur s’i kishte mbushur të pesëmbëdhjetat, veshur me rrobën tradicionale kombëtare shqiptare, po i thoshte botës se shqiptarët jo vetëm ekzistojnë, por janë në vëmendjen e vetë Zotit.
Një befasi e mrekullueshme që bëri papët, mbretërit, presidentët e fuqishëm të globit të kujtoheshin një çast, se aty buzë Adriatikut, rrethuar me tela e të izoluar prej perëndimit, që prej lashtësisë jetojnë shqiptarët e Nënë Terezës e të Gjergj Kastriotit.
Prej asaj kohe kanë kaluar dekada e kombi ynë ka galopuar drejt së mirës e fatit më shumë se çdo komb në fundshekullin që lamë pas e në këtë që po jetojmë.
Askush, pavarësisht besimit të tij, apo të saj nuk mund ta mohohojë se pa zë e me modesti, pa zhurmë, por me shumë përkushtim e dashuri ne kishim me vete si melhem e hajmali, si bekim e afrim te Zoti, dorën dhe mendjen e Nënë Terezës.
Se vetë Nënë Tereza ishte një laps në dorën e Zotit, me të cilën duket se Perëndia nënshkroi për të na e ndërruar fatin e larguar, për të na i zbuar më në fund ndëshkimet dhe mallkimet shekullore.
Edhe sot kur ne shkojmë në Bruksel apo Washington për të konsultuar obligimet tona integruese më shumë se gjithçka ajo që na lidh me perëndimin, me Zotin e qytetërimin është natyrisht edhe vegimi e emri i madh i Nënë Terezës.
Kjo grua gjeni, jo vetëm e besimit, e bamirësisë është dhe esenca e një filozofie të re e cila u kyç jo pa rëndësi e pa efekt në epokën e globalizmit.
Kur paraja po synonte të konkurronte vetë Zotin Nënë Tereza këshillonte të pasurit të mos gëzoheshin dhe aq kur në botë miliona njerëz vuajnë urinë, sëmundjen, luftën.
Ajo i kërkoi botës humane jo lëmoshë e mëshirë, por besim e afrim te Zoti, mirësjellje e dashuri njerëzore.
“Më mirë të bëni gabime me mirësjellje sesa mrekulli me vrazhdësi.”
Kjo thënie biblike e Nënë Terezës është kthyer në sloganin e të gjithë shpirtërave njerëzorë që besojnë te Krijuesi i plotëfuqishëm e gjithë pushtetshëm.
Gjenia e Nënë Terezës, mrekullia e saj, nuk qëndron vetëm në shërbimet e saj e të Urdhrit të vet shpërndarë në të gjithë botën, në të mirë të të sëmurëve, të të varfërve e të uriturve.
Është shumë më gjeniale dhe hyjnore.
Ajo i argumentoi njerëzimit se vuajtja për dashuri dhe uria për të është më e rëndë se uria për bukë.
“Po të kishte të uritur në Hënë unë do të shkoja dhe atje…” thoshte Nëna e botës, balsami i lehtësimit të vuajtjeve të njerëzimit.
Kështu e përshkruan përkushtimin një ftesë për këdo dhe kurdoherë drejt një qëllimi të mirë, human e fisnik’ sepse fisnike ishte vetë Nënë Tereza, gjaku e geni i saj shqiptar.
Në çdo përvjetor të ditëlindjes, të nderimit me Çmimin Nobel, të lumturimit e shenjtërimit, bota feston dhe e kujton këtë engjëll të brishtë që e lindi dhe e rriti nëna e toka shqiptare për t’ua falur qiejve nga ku ajo të mund të vijojë përjetësisht misionin e saj hyjnor.
Ajo qëndron lart mbi ne, e mbështjellë me rrobën ngjyrë qielli e të reve të bardha, duke na vëzhguar e duke u lutur për ne.
Duke u lutur për të gjithë pa na ndarë as në fe, as në ide.
Ajo vazhdimisht u lut për Kombin Shqiptar.
Ju lut Bill Klintonit për Dardaninë Antike”Kosovën”;
“Bëni diçka për Kombin tim” i tha Ajo Presidentit të SHBA-së.
Edhe në ditët e fundit të jetës së saj në vitin e mbrapshtë 1997-të u lut për Shqipërinë.
Le ti dëgjojmë këto lutje engjëllore se aty mëshirohet dhe shqip, se shqiptare qëlloi jo rastësisht të ishte aty ky engjëll unik që Zoti ia dhuroi njerëzimit…!
O Zot me jep fuqi të jap paqen .
Të jap dashuri atje ku ka urrejtje.
Të sjell frymën e pajtimit atje ku ka gabime.
Të sjellë harmonine atje ku ka mosmarveshje.
Të sjell te vertetën atje ku ka gabime.
Të sjell besimin atje ku ka dyshime.
Te sjell shpresë atje ku ka deshpërim.
Të sjell dritë atje ku ka terr.
Të sjell gezim atje ku ka dhimbje e deshpërim.
