MEDITIM MES ZJARREVE
Vetëm e verbër nëse do të isha,
S’do ta dalloja dot këtë ndjenjë të rrallë,
Buzëmbrëmjeve e etur… vetmi kisha,
Heshtje, mendime të marra dhe veç mall.
Mësova të qesh, t’i lë pas mëritë,
Mes baticave dhe zbaticave të mia,
Nën avujt e nxehtë të përsëris marrëzitë,
Porsi trazovaçe më rri pranë rinia.
Mes fërgëllimeve veten të kapërcej,
Mes ofshamave të zjarrta të kafshoj,
Me krahët e mi flakerimat t’i rrembej,
Dhimbjet dhe dëshpërimet t’i harroj.
Ah, ky zjarr që kërkon të shuhet!
Kjo ndjenjë e marrë me drithërima më mbush,
Kjo vetmi po më mundon sa s’thuhet,
Strukem nën zjarrin tim, zemra më bëhet prush.
Si një Kleopatër vërvitem nëpër natë,
Të afroj zjarret e dashurive rreth meje,
Të mposht dhe Mark Antonin si një rrezeartë,
Ç’kuptim ka jeta nëse s’rrethohemi me dehje…?
©️ADELINA PALI
Ju përshëndes miq me poezinë time të parë për këtë vit!
Ju uroj muz’ të pashtershme.
