Të jesh 50 vjeç është si akti i tretë i një filmi. Ndoshta jo ashtu siç e kishit menduar, por më në fund keni një sens të mirë të personazheve dhe të skenarit, mund të shihni se ku po shkojnë gjërat.
Ndihem mirë. Çuditërisht jo e trembur për këtë. Kur je në të 20-at, je me të vërtetë një fëmijë.
Kur je 30 vjeç, do të kesh kontroll në jetën tënde. Dhe më pas kur u bëra 40 vjeç, u tmerrova vërtet.
Pra, po pyesja, çfarë do të thotë ta humbasësh atë, nëse do të humb këtë? Si mund t’i qasem plakjes dhe si do ta përkufizoj veten si një person që po plaket?
Doja të shkoja diku, një kohë e trazuar për mua. Ndodhën shumë gjëra në të njëjtën kohë, dhe unë vërtet u tremba.
Po humbja shumë njerëz rrugës. Kisha hyrë në një grup të veçantë rrethanash unike.
Nuk mendoj aq shumë se cili është qëllimi im. Disa të dhëna të vogla më tregojnë se kam vendosur gjëra në botë që kanë qenë të dobishme.
Sinqerisht nuk e di nëse do ta di cili është qëllimi im, derisa të jem në shtratin e vdekjes. Thjesht ndjek instinktet e mia dhe do të vazhdoj…
Sapo mbusha 50 vjeç!
Ps) Lulet nga Mimoza Picari si te ishin keputur ne kopsht, me trazuan
Kujtim qe zemra ime do e ruaj